24/7 kan binnenkort een boeiende realiteit worden
Liesbet, de onthaalmedewerkster van dienst, vraagt of ze een extra-patiënt per uur mag toevoegen. Het is vrijdagmiddag 24 juli in het triagecentrum en tussen 12 en 16 u staat alles volgeboekt: twee testen per kwartier bij de verpleegkundige Anne, een K(linisch) O(nderzoek) met test per kwartier bij mij, Marc.
Om 13 uur beslissen we samen om ieder kwartier een testpatiënt bij de verpleegkundige én de arts toe te voegen. Veel mensen willen nog voor het weekend een test maar verslikken zich als ze pas maandag het resultaat kunnen krijgen van hun huisarts. Noch het labo, noch het triagecentrum mag het resultaat communiceren en we hebben onvoldoende tijd om het onlineplatform COZO waarop ze kunnen inloggen, uit te leggen. We voelen er ons niet goed bij: drie patiënten, soms families, per kwartier is echt te veel, zeker als de verwijzende arts via teleconsult de administratie voor een correcte contacttracing niet invult noch uitlegt, wat toch nog te vaak gebeurt. We willen zo weinig mogelijk mensen die alleen voor een test komen doorschuiven naar de wachtdienst die ’s avonds om 19 u begint.
Als ik naar huis rijd blijkt het nieuws over het bubbelaantal en de mondmaskerplicht een lokale urgentie. Ik geniet desondanks van de spiksplinternieuwe ‘fietsonderdoorgang’ – dit bekt even slecht als neusmondmasker- aan de Sint-Lievenspoort in Gent maar moet toch denken aan de controverse rond de spoed- en wacht(post)diensten.
Het KCE-rapport 24/7 en de toen lopende ‘task force’ bij onze minister-huisarts Maggie De Block, zorgden voor enorme controverse, nu al 4 jaar geleden. Ik deed toen een utopisch voorstel, in het licht van 500 jaar Utopia van Thomas More: “Waarom niet een werkweek van 7 dagen met continue geplande zorg waar ook mogelijkheden voorzien zijn voor spoedzorg? Geen probleem meer van aparte triagecentra of weekendwachtposten en geen leegstaande praktijkruimtes meer gedurende twee dagen op zeven”.
Specifieke urgente maatschappelijke gezondheidszorgproblemen zoals dringende testing, contactopsporing, toekomstige vaccinatie is een realiteit die geen weekend of feestdag kan wachten en niet thuishoort op de spoeddiensten. De uitbouw van de eerstelijnszones is ondertussen sinds 1 juli dit jaar operationeel. Multidisciplinaire eerstelijnspraktijken, wijk- en regiogepland zouden er optimaal in kunnen functioneren.
Toch niet iedereen laten werken zoals in de wijkgezondheidscentra, hoor ik velen denken… Breng de voordelen van wijkgezondheidscentra en groepspraktijken samen in die multidisciplinaire eerstelijnspraktijken. Daar kan deeltijds op ‘zelfstandige’ basis gewerkt worden met een uurloon voor permanentie zoals nu ook in ons triagecentrum. Met gedeelde elektronische dossiers waarin de relevante medische maar ook psychosociale gegevens vervat. Dossiers die patiënten zelf kunnen beheren, zelfs om opsporing te verrichten in hun ‘bubbels’….Voorlopig heb ik de mensen die het nodig achtten omwille van werkomstandigheden, op kamp gaan en andere essentiële verplaatsingen, beloofd de resultaten morgenvoormiddag zelf te communiceren en te becommentariëren. Ik besef dat dit wat eigengereid handelen is maar ik breng het probleem ook naar de stuurgroep zodat we een aangepast beleid kunnen ontwikkelen.
We kunnen leren uit de vele probleemoplossende samenwerkingsinitiatieven die er nu coronagewijs ontstaan. Sommige ervan waren al in de kiem aanwezig maar nu is er ook het ‘draagvlak’: 24/7 kan binnenkort een boeiende realiteit worden, goed voor de patiënt, goed voor de zorgverlener en goed voor de maatschappij in het algemeen.
deze opinie verscheen op 27 juli
https://www.mediquality.net/nl/web/MediQuality/-/a-2078